Hallo allemaal!

Het valt moeilijk te beseffen maar ik woon al bijna drie maanden in de verenigde staten. Nog nooit ben ik zo lang van huis geweest- twee maanden geleden was dit het geval al, maar goed. Een echt heimwee gevoel heb ik nog niet gehad, natuurlijk mis ik iedereen wel heel erg! Dat ik nog geen heimwee heb is natuurlijk alleen maar goed, ik zit nu ook zo erg met mijn hoofd in het leven hier. Ik moet wel toegeven het was de eerste anderhalve maand zwaar. Dat valt niet te ontkennen. Ik denk dat mensen niet helemaal begrijpen dat als je in het oh zo geweldige Amerika woont, en naar zo'n echte high school als uit de films gaat, je ook gewoon vrienden moet maken en helemaal niemand kent, je begint als het ware een nieuw leven. Ja, in het begin was het allemaal een beetje awkward om opeens hier te wonen, zomaar in het leven van mijn gastgezin te stappen. En op school moest ik ook mijn weg zien te vinden, alles in het Engels en aansluiting proberen te vinden. Dat heeft gewoon z'n tijd nodig maar daar had ik me goed op voorbereid; dat is nu eenmaal wat bij een uitwisselingsjaar hoort. Maar zo als ik al zei, de eerste anderhalve maand, want nu gaat alles goed! Mijn familie is super en we kunnen het heel goed vinden, ook heb ik super lieve vrienden op school. De lessen zijn goed te volgen, eigenlijk zo goed dat ik samen met een paar andere seniors op de A Honor roll sta: een lijst met kinderen die voor alle vakken A's staan. Omdat Nicollet super klein is vinden ze dit soort dingen heel speciaal, daarom kwam ik met de andere scholieren in de lokale krant!

Dan mijn grote avontuur wat ik heel graag wilde mee maken: Hunting! Minnesota is vlees. (Bijna) bij elke maaltijd wordt vlees gegeten. In Nicollet hebben we drie winkels, twee daarvan zijn vleeswinkels. Dus jullie begrijpen waarschijnlijk wel waarom hunting zo'n big deal is. Twee weken in het jaar mag er gejaagd worden op herten, in het Noorden zijn dit drie weken. Mijn vader en broertje (ja je leest het goed, mijn broertje, van 14 jaar) jagen. Ze doen dit elk jaar en dus wilde ik super graag mee om te zien hoe het er aan toe gaat. Zelf mag ik niet schieten, dat zijn nu eenmaal de regels van STS. Vrijdag avond reden we naar de ouders van Rachel, mijn host opa en oma. Zij wonen in een gebied met heel veel herten. We kwamen laat aan dus na even gepraat te hebben gingen we meteen naar bed. De volgende ochtend ging mijn wekker half 6 en om half 7 stonden we met geweer en al buiten. Jagen is veel zitten en dan heel lang en stil wachten. Soms rondlopen en proberen de herten te spotten. Het is moeilijker dan ik dacht. Af en toe hebben George en Charlie een poging gedaan om een hert neer te schieten. Op dat soort momenten besefte ik dat jagen niks voor mij is. Ik schrok weer bij elk geweerschot, het is heel luid. Om half 5 begon het al schemerig te worden en het is een regel dat je 30 min na zonsondergang niet meer mag jagen. Ons laatste plan was om te wachten. Weer zaten we super lang op de grond en na een uur begon ik de hoop op te geven. Maar, de laatste vijf minuten zag Charlie een vrouwtjes hert voorbij lopen en hij begon met schieten. Ik zag het hert op de grond vallen en het probeerde heen en weer te bewegen. We liepen er heen en Charlie schoot nog voor de laatste keer in haar buik zodat ze uit haar lijden werd verlost en echt dood was- toen hij dat deed keek ik de andere kant op. George kwam aangelopen en hij begon het hert open te snijden. Hij stelde voor dat ik in de truck kon wachten terwijl hij het hert open begon te snijden en ik nam dit aanbod maar al te graag aan, het ging me net iets te ver om dat allemaal te zien. Na een tijdje hebben Charlie en George het hert achterin de truck gelegd en zijn we naar mijn host opa en oma's huis gereden. We sliepen hier nog een nachtje en de volgende ochtend gingen we vroeg naar huis. George was thuis de hele dag bezig met het bereiden van het vlees en in de avond konden we het eten. Als je het je af vroeg, ja kinderen mogen schieten, sterker nog, als ik het goed heb al vanaf dat ze acht jaar zijn. Eerst vond ik het een beetje vreemd, maar het is echt een cultuur ding. Schieten is ook een sport op onze school en dat heeft Charlie ook gedaan!

Je kon het al in de titel zien, ik heb Sinterklaas gevierd. Ik krijg niet alleen 'The American Experience', ik geef mijn familie ook wat mee van de Nederlandse cultuur en dan kan Sinterklaas natuurlijk niet ontbreken! Mijn moeder had een hele grote doos opgestuurd vol met Sinterklaas snoepgoed. Ook zat er voor iedereen een klein cadeautje in. Ik legde alles uit door middel van filmpjes en foto's en gaf de cadeautjes. Ze vonden het heel leuk en (natuurlijk) al het snoep heel lekker.

Gisteren zijn we naar een voorstelling geweest van George zijn werk. Hij werkt namelijk bij de universiteit van Minnesota. Het was een hele leuke voorstelling, maar wat we daarna gingen doen was misschien nog wel beter. Mijn host familie heeft me geïntroduceerd met 'Cold Stone'. De beste ice cream store ooit! Eerst kies je uit een basic smaak ijs. Banaan, vanille, chocola enz. En dan kan je kiezen uit zoveel 'toevoegingen' als je zelf wilt. Er is heel veel keuze. Het gaat van Reese's tot Oreo's en van een twix tot aardbeien. Je kan werkelijk alles toevoegen. Ik koos voor een mix, de cookie Dough mix. Eerst vanille ijs en toen werden er caramel, chocolade stukjes en natuurlijk koekjesdeeg toegevoegd. Ik koos de kleinste maat die ze hadden. Halverwege m'n ijsje heb ik hem weggegooid, dit vertel ik om even een indicatie te geven van 1) hoe groot te porties hier zijn en 2) hoe belachelijk veel caramel, chocola en Dough er werd toegevoegd. Het was heerlijk alleen jammer genoeg was ik wel de hele avond super misselijk.

Ik laat snel weer wat horen

Liefs Merel!

.